Document Type : Plenary Speech
Authors
1 Emeritus Professor, University of Tabriz, Iran; Language Assessor, Ottawa Language Assessment Center, Canada
2 Azarbaijan Shahid Madani University
Abstract
Due to the special (procedural) nature of the language (verbal communication) ‘knowledge’, the dominant trends in applied linguistics research in the last few decades have been advocating ‘acquisition’ rather than ‘learning’ activities where the main focus in SL & FL education should be on ‘meaning’ while some ‘focus-on-form’ being justified. But the ‘form’ to be ‘focused-on’ is mostly misconceived to be ‘grammaticality’ of sentences. This misconception is driven by the traditional outlook on language which considers it as a set of sentences carrying THE meaning deposited upon them, disregarding the true nature of verbal transactions where meanings are discursively constructed by the participants in interaction , and the text (enabled by its textuality) rather than sentences (supported by their grammatical accuracy) mediates this discursive process. The present paper argues that textuality representing an underlying discourse should be the ‘form’ to be focused on in SLA facilitation tasks. It is the textuality and its ‘impulse-creating and impulse-reiterating agencies which, upon their perception, help the receiver to grasp the hierarchical integrity of the linearly organized text. Each text can be seen as containing a set of units which are psycho-socio-linguistically determined packages facilitating the linear presentation of the textual hierarchy. These units, labeled as T-units in written text, can be defined as stretches of text occurring between two full-stops. These T-units are the epicenters for ‘impulse-creation’ while carrying some ‘impulse-reiterating’ elements as well. Variations in the overall configuration of the T-units including what is chosen as their main verb (epicenter), the number of impulse-reiterating elements revolving around it and their mode of realization will be discussed. It will be argued that the SLA ‘focus-on-form’ activities designed to raise the language learners’ consciousness should be along these textuality dimensions; and examples of such activities (mainly oriented towards reading/writing skills) will be discussed.
Keywords
Main Subjects
Article Title [Persian]
متنیّت: در آموزش زبان انگلیسی بر کدام «شکل زبانی« باید تکیه داشت؟ متن سخنرانی دکتر کاظم لطفی پور ساعدی در دومین کنفرانس ملی بررسی مسائل زبان انگلیسی در دانشگاه شهید مدنی آذربایجان 9-10 اردیبهشت 1397
Authors [Persian]
- دکتر کاظم لطفی پور ساعدی 1
- دکتر داود امینی 2
1 استاد بازنشسته دانشگاه تبریز، استاد مرکز سنجش و ارزیابی زبان انگلیسی دانشگاه اوتاوا، کانادا
2 دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
Abstract [Persian]
دکتر کاظم لطفی پور ساعدی استاد بازنشسته دانشگاه تبریز و در حال حاضر استاد ناظر در مرکز سنجش و ارزیابی زبان انگلیسی دانشگاه اوتاوا در کانادا می باشند. ایشان به عنوان سخنران اصلی در دومین کنفرانس بررسی مسائل زبان انگلیسی که 9-10 اردیبهشت سال 1397 در دانشگاه شهید مدنی آذربایجان برگزار گردید، حضور یافته و به ایراد سخنرانی پرداختند. متن سخنرانی ایشان با موضوع متنیّت: در آموزش زبان انگلیسی بر کدام «شکل زبانی« باید تکیه داشت، در این بخش از مجله زبانشناسی کاربردی و ادبیات کاربردی: پویش ها و پیشرفت ها در اختیار علاقمندان قرار می گیرد.
با توجه به ماهیت ویژۀ (فرآیندی) دانش مربوط به ارتباط کلامی یا همان زبان، روند حاکم در زمینۀ پژوهش های زبانشناسی کاربردی در چند دهۀ اخیر به نوعی مدافع "فراگیری" زبان دوم یا خارجی در مقابل "یادگیری" آن بوده اند. در فراگیری زبان، توجه اصلی باید بر معناها باشد؛ اما اندکی توجه به فرم های زبان هم مجاز است. لیکن به نظر می رسد سوء برداشت متداول دربارۀ فرم زبانی این بوده که آنرا مترادف "روابط دستوری" در جملات دانسته اند. این سوء برداشت ناشی از نظریۀ رایج در زبانشناسی است که زبان را متشکل از تعدادی جمله می داند که حامل معنای سپرده شده به آنها هستند بدون اینکه ماهیت واقعی مبادلات کلامی لحاظ گردد که در آنها معنا به شیوه ای گفتمانی و با مشارکت طرفین ارتباط کلامی تشکیل می گردد و آنچه که این فرایند را اداره می کند متن زبان (نشأت گرفته از متنیَت آن) است و نه جملات زبان (که متکی بر روابط دستوری صحیح در جملات باشد). استدلال مقاله حاضر این است که باید متنیَت زبان که نمایانگر گفتمان نهفته در آن است، همان "فرم زبانی" است که باید در تمرینات تسهیل کنندۀ فراگیری زبان دوم مد نظر قرار گیرد. متنیَت زبان و عوامل مربوط به "ایجاد و بیان پیام" مربوط به آن است که با ادراک آنها دریافت کننده پیام به سلسله مراتب به هم پیوسته در متنی که به صورت خطی سازمان یافته پی می برد. هر متن را می توان متشکل از واحدهایی در نظر گرفت که در بر گیرندۀ بسته های روانشناختی- اجتماعی- زبانشناختی هستند که به عرضۀ خطی سلسله مراتب متنی کمک می کنند. این واحدها در متن نوشتاری با عنوان واحدهای T شناخته می شوند و قطعه ای از زبان را شامل می شوند که بین دو نقطه قرار می گیرند. واحدهای T کانون "خلق پیام ها" هستند که در عین حال حامل برخی عناصر "بیان پیام ها" هم می باشند. تنوع موجود در پیکربندی کلَی واحدهای T از جمله انتخاب فعل اصلی (کانون) و نیز عناصر بیان کنندۀ پیام که در اطراف آن جمع شده اند و نحوۀ شکل گیری و ظهور آنها در مقاله حاضر مورد بحث قرار می گیرد. استدلال اینست که فعالیتهای "فرم – محور" در فراگیری زبان دوم که به منظور بالابردن آگاهی فراگیران از فرمهای زبانی تعبیه می شوند، لازم است در راستای ابعاد مربوط به متنیَت زبان قرار گیرند. نمونه هایی از این فعالیت ها با تمرکز بر مهارتهای خواندن و نوشتن ارائه می گردد.
Keywords [Persian]
- متنیّت
- آموزش زبان انگلیسی
- تکیه بر فرم شکل زبانی
- واحد T
- تمرین های تسهیل کننده
)